Op mijn vorige blogbericht kreeg ik heel wat respons. Zowel negatief als positief. Sommige mensen vinden het blijkbaar ongehoord om over zo'n onderwerp te bloggen. Wel ik blog wanneer ik daar zin in heb en over de onderwerpen die ik wil, dus daar ga ik me helemaal niet aan storen.
Eveneens kreeg ik van sommige moeders het bericht: "dat is toch allemaal zo erg niet?" of "waar jij een drama over maakt?". Dit zijn dan de moeders die mooi op tijd bevallen zijn en die nooit geconfronteerd zijn geworden met het feit dat hun kleine spruit best wel eens veel te vroeg op deze wereld zou kunnen komen. Moeders die het perfecte plaatje hebben gekregen...een baby die geboren werd tussen week 38 en week 42, een baby die ze onmiddellijk konden vasthouden na de geboorte om het eerste oh zo belangrijke moment van hechting intens te beleven. Een baby die gewoon mee op de kamer kon zonder een verblijf in de couveuse.
Naar dit perfecte plaatje ben ik nog steeds aan het streven. En ja, met kinderen is het onmogelijk om alles volgens het boekje te laten verlopen. Wees gerust, daar ben ik me compleet van bewust. Maar een aanstaande mama mag toch wel dromen van dit perfecte plaatje, niet?
Ik kreeg ook heel veel ontroerende mailtjes van mama's die hetzelfde meemaakten en die ook dagenlang/wekenlang en ja zelfs iemand maandenlang moesten rusten om de baby zo lang mogelijk veilig in z'n warme cocon te houden. Mama's die, zoals ik de eerste dagen, op zoek gingen naar getuigenissen en meer informatie over mensen die dezelfde situatie hebben meegemaakt op het internet, maar deze niet echt vonden. Daarom vind ik het belangrijk om verder te bloggen over het verloop van de zwangerschap. Het kan maar iemand wat geruststelling geven of een idee wat ze kunnen verwachten.
Gisteren mocht ik nog eens aan de monitor en bij de gynaecoloog op controle. Goed nieuws is dat we week 34 hebben gehaald, de eerste vooropgestelde mijlpaal. Vanaf nu kunnen we gewoon bevallen in het ziekenhuis hier bij ons om de hoek ipv naar het UZ in Gent te worden getransporteerd. Het tweede goede nieuws is dat het rusten echt blijkt te helpen! De baarmoederhals is niet meer verstreken dan hij al was en ik blijf steken op 1 cm opening. De situatie is dus stabiel gebleven.
We rusten nog een week en een half verder en mogen dan stoppen met de medicatie op week 35. Daarna zou ik ook, mits de nodige rust te blijven in acht nemen, terug aan de slag mogen. Hoe we dit allemaal gaan regelen, dat blijft nog even ver van mijn bed staan aangezien we het gewoon nog steeds dag per dag nemen.
Iedereen die dus in hetzelfde schuitje zou zitten als mij...volhouden dames! Het helpt echt wel, dat plat op de zetel of op bed liggen. En hoewel ik het heel vervelend vind om steeds op "het lief" en mijn ouders te moeten beroep doen om het huishouden te runnen, besef ik hoe nodig het is. Elke dag langer in mama's buik is 2 dagen minder in de couveuse. En geloof me echt, dan blijf je wel zoveel mogelijk rusten hoor. Iedere mama wil toch de beste start voor haar kindje!
Op naar week 35!
